Ga direct naar de inhoud.

Mijn gedacht (02-11-22)

Dit is weer zo’n artikel waarover ik iets meer heb nagedacht dan normaal. Niet zo zeer over de inhoud, wèl of ik het zou schrijven.
De namen van medicijnen komen aan bod en ik weet uit ervaring hoe gevaarlijk dat is. Want schrijven over medicijnen en supplementen als je presteert? Succes verzekerd! Het geloof in het flesje, de pil of de spuit zijn samen de kurk waarop de verliezers in duivensport drijven.

Maar helaas voor hen. Al diegenen die menen dat het daarmee en daarmee alléén te halen is zijn op weg naar dezelfde eindbestemming: De desillusie. Je wordt geen kampioen door kennis van medicijnen, de kampioenen danken hun status niet aan geheimen. Die dat kunnen bevestigen zijn de kampioenen zelf!

 TOCH

Ik klim dus toch in de pen, beseffend dat liefhebbers die na het lezen fouten gaan maken slechte lezers zijn. Ik doe dat ook vanwege de onmetelijke onzin die je soms hoort en leest. Veelal van mensen die door de eigen povere  prestaties bewijzen niet te weten waarover ze praten. Wie worden vooral slachtoffer van die onzin?
-Die liefhebbers die in hun eeuwige zoektocht naar middelen om duiven te doen presteren werkelijk àlles uit proberen.

-En natuurlijk beginners, want die zijn er nog. We vinden het prima als iemand met duiven begint, ‘alweer een er bij.’ (nou ja 'alweer'). Hij wordt hartelijk verwelkomd, veelal ook geholpen maar dat is niet van lange duur. Al gauw laat men hem in de kou staan, moet hij het zelf maar uitzoeken. En dat doet hij ook. Niet gehinderd door kennis en gemotiveerd door de geheimdoenerij die duivensport eigen is gaat hij op zoek naar ‘datgene wat de kampioenen wel zullen verzwijgen’.
Vooral advertenties trekken aandacht. Dat veel enkel en alleen gemaakt wordt om de kassa te doen rinkelen dringt pas tot ze door als ze zoveel euro’s armer zijn.    

 ANDERS

In andere sporten krijg je lessen om je te bekwamen. Neem tennis, voetbal, biljarten, schaatsen en noem maar op: Eerst les volgen, pas daarna sport of competitie. Alleen duivensport is anders.
De man die met duiven begint moet in al zijn onwetendheid meteen strijd leveren met de meest door de wol geverfde prof.  En na het zoveelste slechte resultaat gaat twijfelen. Presteert hij misschien niet omdat hij het spul niet heeft wat kampioenen wel hebben?

 MISDADIG

Waartoe onwetendheid kan leiden blijkt uit volgend waar gebeurd verhaal. Bij een Limburger wilde het maar niet lukken. De brave borst sukkelde met zijn gezondheid en dat deden ook zijn duiven. Daarom werd hulp ingeroepen.
De ‘hulpverlener’ had het gauw gezien: 'Wateraders, maar daar was iets aan te doen.' Een week later stonden rondom de hokken bakken met daarin gips en in dat gips zou 'het' zitten; iets dat de wateraders om zou leiden: kosten 1.500 €. Veel geld, maar dat moest dan maar. Hij had te lang gesukkeld.  Maar helaas. De duiven volhardden in de boosheid. Die bleven doen wat ze voorheen deden: Van de vluchten hopeloos veel te laat komen. 
Begrijpelijk dat de man wat achterdochtig werd en die geheimzinnige bakken eens op hun inhoud ging onderzoeken.
Ze werden met een bijl aan diggelen geslagen en wat er vervolgens te voorschijn kwam ontnam hem bijna de adem:  Een verroest rooster in de ene bak, en... je houdt het niet voor mogelijk, ringen om gordijnen aan op te hangen in de andere.

 ONVERLATEN

En dan te weten dat hij eerder al geld had uitgegeven aan een ‘koppelaar’, iemand die feilloos wist welke doffers pasten op welke duivinnen en die zo menslievend was de liefhebbers daarin te helpen. Wel ‘voor een ‘bescheiden’ vergoeding’.  

Sjonge jonge. Duiven kunnen koppelen? Geloof die handelaren in illusies toch niet, beste liefhebbers. Ze zijn minder menslievend als hun advertenties willen doen geloven. Wat zeg ik? Het zijn onverlaten. Ze dragen het vrome masker van de man die wil helpen maar tegelijkertijd hebben ze hun zakken vol spijkers om hem er mee aan de muur te nagelen.
Ze willen je wijs maken dat je functioneren in de duivensport van geen betekenis is als je niet dat spul geeft dat ‘de kampioenen steeds zorgvuldig verzwegen maar nu wereldkundig maken zodat iedereen ervan kan profiteren.'
Het zijn makelaars in luchtkastelen Ze zegenen je met de linkerhand maar jatten met de rechter je portemonnee uit je achterzak. Trouwens ‘koppelaar’. Ik heb er ooit twee gekend. Ze waren vooral in de winter actief.   

 NIET HETZELFDE

Duiven kunnen het om verschillende redenen af laten weten. De meest voorkomende is dat ze niets waard zijn. Maar is dat niet het laatste is waaraan de meeste liefhebbers denken of willen denken? Het is daarom dat bij de jaarlijkse eindselectie te veel slechte duiven ontsnappen aan de zeis van Magere Hein.
Uiteraard kan ‘steeds te laat komen’ ook andere redenen hebben. Ik weiger te geloven dat er nog liefhebbers zijn met een hok duiven waarvan er niet een in staat is prijs te vliegen. Dertig duiven mee en maar één schamel prijsje? Dan is er iets aan de hand; Geen vorm misschien?

En het is hier dat mensen fouten maken. Want... ‘geen vorm’ wil niet zeggen ‘dus ziek’ zoals sommigen menen. Men gaat medicijnen geven, waartegen wéét men niet, dus is het effect hetzelfde als met schoenpoets vlekken trachten te verwijderen.
Of er dan helemaal niets is?
Of de kampioenen hun successen danken aan kwaliteit en kwaliteit alléén? Dat is een ander uiterste!

ADVIES

Geld besparen door de dierenarts te negeren en zelf op te treden is maar zeer weinigen gegeven. Voor velen heeft dat al tot onheil geleid.  
Helaas komt het steeds vaker voor dat er in wijde omgeving geen goed dierenarts is, tenminste niet iemand die iets van duiven kent.
Want laten we wel zijn; de ene dierenarts is de andere niet. Slechts een select groepje heeft zich gespecialiseerd.
Hun kennis hebben ze niet opgedaan tijdens hun studie, (duiven komen daarin amper aan bod), ze hebben zichzelf ontwikkeld.

ZELF

Lees wat ik in 2011 (want zo’n jaar vergeet je nooit), zelf mee maakte. De duiven zaten nooit echt strak, jongen kwamen niet mooi op, bewezen goede duiven arriveerden vermoeid van de vlucht of arriveerden helemaal niet, maar gingen verloren. Alles wees op paratyfus, maar dat leek onmogelijk. De duiven werden immers jaarlijks gekuurd.
Ook twee geraadpleegde dierenartsen dachten niet aan paratyfus. Zo verder gaan kon echt niet, ik moest iets doen. En dat was, zo meende ik, tegen alle mogelijke kwalen kuren. Helaas, nooit was sprake van beterschap.
Dr. Stijn Gijsbrechts zou de reddende engel zijn. Wel degelijk paratyfus, zo stelde hij.

Er werd gekuurd (Baytril), daarna werden ze nogmaals onderzocht en het jaar dat volgde wonnen de jongen het 1e Kampioenschap HaFo in de toenmalige overkoepeling Union Antwerpen en ZAV. Zo zie je maar.