Beeldvorming
Kom kijken er is een film over duiven op tv' riep mijn vrouw.
Een film over duiven? Ik ken dat inmiddels. Maar als je vrouw roept luister je best en ik dus kijken. Had ik dat maar niet gedaan.
Het was nog slechter dan de slechtste documentaire die ik ooit over duiven zag.
Gepruts van de bovenste plank waarbij wij, het duivenvolk, werden afgeschilderd als een ras dat bijna is uitgestorven.
GEPRUTS
De beeldkwaliteit was al even slecht als de montage.
Niets oversteeg het vooroorlogse polaroidniveau en dan te weten dat de polaroid voor de oorlog niet eens bestond.
Familiefeestjes waar een bezopen oom een wegwerpcamera hanteert zouden nog beter materiaal opleveren dan deze shit.
Je zou haast denken dat de regisseurs, de monteurs en anderen hun best hadden gedaan duivensporters zo debiel en asociaal mogelijk voor te stellen.
Die daar het best in slaagden waren de mensen van het geluid. Geen bal verstond je van wat de duivenliefhebbers fezelden, stotterden, riepen, brulden, tierden of uit de bek lulden of stonken.
Lukraker dan je zou verwachten was soms sprake van ondertiteling maar de vraag of je daar wijzer van werd kan volmondig worden weggelachen.
Natuurlijk zakten de duiven weg in de stront, stak de duivenmelker een gummiring in de mond en werd gewezen naar een duif die de kop afgetrokken zou worden omdat die toch alleen maar geld kostte.
DE PERSONAGES
De inhoud was dus noppes en de opgevoerde personages idem dito. Erger nog: die waren nog 'noppeser' dan je in je ergste nachtmerries kan vrezen.
Ik dacht bij het zien van de beelden:
Maak een wereldreis, verzamel de tien saaiste, domste, oerlelijkste en meest onbetekenende en verschrikkelijkste oelewappers die je op de aardbol aantreft en nog zullen ze het met glans winnen van de hoofdrolspelers in deze film over duivensport.
Niet een liefhebber was te betrappen op een gram humor, charme of vul zelf maar een menselijke kwaliteit in die reden kan zijn dat iemand het niet verdient afgeschoten te worden.
Van de eerste tot de laatste waren het grijze muizen die niets te zeggen hadden, losers, afstotelijk of oud, lelijk of jaloers, hebberig of dom.
Wat me tegenviel was dat de volgende dag geen duivenliefhebber het initiatief nam om de studio's in Brussel binnen te vallen om een goede film over duiven te eisen.
Die negatieve beeldvorming over ons en onze hobby is voor buitenstaanders kennelijk iets dwangmatigs.
En toch, goede films over onze sport bestaan.
Die van de Amerikaan Jim Jenner met name. Die zijn daar op de buis geweest en waren voor mensen aanleiding om met duiven te beginnen.
IN BEELD
Zo'n film is het laatste wat we kunnen gebruiken in een tijd dat de sport onrustbarend terugloopt. En het wordt van kwaad tot erger.
Als je ziet naar de gemiddelde leeftijd van sportgenoten dan duurt het niet heel lang meer of in veel dorpen waar nog een duivenclub is kan de stekker er sneller uit dan je in je ergste nachtmerrie mag vrezen.
Als je dan weer ziet hoe intens mensen nog wel degelijk van duivensport houden en niet zonder zouden kunnen rest maar een conclusie:
Iets deden en doen we niet goed.
'Kom dan eens met een concreet voorstel, wat moeten we?' Zullen sommigen opwerpen.
Wel een van de dingen die fout lopen is dat we bijna uit beeld zijn. Vroeger had zowat elk dagblad zijn wekelijkse duivenrubriek. Dat is voorbij.
Tenminste in Nederland.
Van 'boven de rivieren' krijg ik wel eens knipsels toegestuurd en' die komen steeds uit gebieden waar duivensport (nog) leeft.
Nu kan men zich de vraag stellen 'komt men daar in beeld omdat de sport er leeft of is het omgekeerd? Leeft de sport er omdat we in beeld komen?'
In het tweede zit zeker een kern van waarheid.
AANGESTOKEN WORDEN
Daarom ben ik voor het voortbestaan van kleine clubs in kleine dorpen.
Geen plaatselijke club meer heeft tot gevolg dat men geen mensen meer met zo'n mysterieuze klok ziet, geen caf' waar gemoedelijk over duiven wordt gebabbeld, geen duivenhokken meer in tuinen.
Men spreekt wel eens over aangestoken worden door 'de duivensportbacil'.
Maar om aangestoken te worden moet er wel een besmettingsbron zijn.
Als in een of andere negorij al is het maar zes liefhebbers zijn kunnen die het plezier dat die beleven aan hun hobby over brengen op anderen.
Waar geen liefhebbers zijn kunnen die ook niet aansteken.
Zo simpel is dat.
BETER
Dan doen ze het in Portugal beter.
Hier moeten kleine clubs de boeken sluiten, daar richt men die op, al zijn ze nog zo klein.
Zo komt de sport in beeld en werd Portugal een van de weinige landen waar die bloeit.
Neem het plaatsje Mira. Tien jaar geleden had er amper een hond van duivensport gehoord. Nu komen er jaarlijks zo'n 5.000 liefhebbers bijeen om duiven aan te zien komen van een eenhokswedstrijd.
En met die mensen komen de media, de televisiestations en die werken weer aanstekelijk om met duiven te beginnen.
Daar schept men een soort 'wij gevoel' omdat men terdege weet dat dat een kwestie is van eigenbelang.
Ik vrees dat men dat hier pas gaat beseffen als het te laat is.
Neem dat geruzie afgelopen voorjaar (2007) in Antwerpen over vitessespel; neem de jaloezie, de verdachtmakingen als iemand goed speelt, ik kan er niet tegen.
GOIRLE
In mijn Afdeling kreeg men het voor elkaar dat er elke woensdag en elke zondag een leervlucht is.
Ledengroei had dat niet tot gevolg maar de liefhebbers profiteren er dankbaar van.
In inmandlokalen moet ambiance zijn. Ik hoor dat ze dat in Sint Job erg goed voor elkaar hebben met dank aan ene meneer Geysen.
Hoe anders is het in een naburig dorp.
Daar zijn liefhebbers die, als ze elkaar dreigen tegen te komen, een ommetje maken om elkaar maar niet te hoeven groeten.
Is het niet erg?
Lang zal die situatie daar overigens niet duren. De club is op korte tijd zo goed als gehalveerd.
Elkaar in de haren vliegen heeft ook te maken met de beeldvorming van onze sport.
W d B zegt altijd: 'Hoe kan je van de buitenwereld respect verlangen als we dat niet eens voor elkaar hebben?'
Op de achtergrond azen de media op slecht nieuws want dat scoort.
Of ze zenden films uit als deze.
Bah.