Ga direct naar de inhoud.

De invasie van de eentjes

Het was in 2005 dat maat Tim in het Samenspel Sint Willebrord 1e kampioen jonge duiven werd en dat was niet zo maar een titel.

Tim was al ziek, schoonbroer Piet verzorgde de duiven en van opleren kwam niet zo heel veel in huis.

Toch kwamen ze enorm en ik ben nog blij dat ik hem die vreugde kon verschaffen in zijn laatste levensjaar.

Want dacht Tim vroeger dat je goed spelen kon vergeten zonder medicijnen, nu werd het hem duidelijk dat je wel degelijk de duiven moet hebben.

Maar helaas dus. Tim verloor de ongelijke strijd terwijl er toch weinig zo konden vechten dan hij.

Ik dus een ronde duiven in Belgie weg gezet.

Dat was begin 2006.

Mensen, wat is daar in het begin gelachen.

Hollandse duiven? Bah.

Die S zal er gauw achter komen dat het hier andere koek is.

En dat lachen veranderde in gieren toen de eerste 2 vluchten niet werd meegedaan.

Zelf deed het me weinig. Vond het vervelend voor de mannen waar ik de duiven had ondergebracht.

 

ENORM

De derde vlucht werd pas meegespeeld en na 6 vluchten, steeds van Noyon, stond er een reeks toeschouwers te 'letten' naar die duiven met die vreemde ringen.

Dat waren namelijk Nederlandse ringen die met een '1' begonnen in plaats van met een '6'.

Omdat het dorp slechts een negorij is met toch veel liefhebbers begrijpt men dat er gepraat werd. Het was niet zo erg dat de ME er aan te pas moest komen of dranghekken om de straten af te zetten, in naburige dorpen braken ook geen onlusten uit maar ik vond het dus echt kicken. En dat was het helemaal toen bleek dat 'het Algemene Kampioenschap' gewonnen werd.

Wie had dat van die Hollandse duiven kunnen denken. Dat ik de meeste gekweekt had uit Belgen hield ik dus voor me.

Toen kwam einde seizoen en moest er geselecteerd worden.

 

FINALE SELECTIE

'Ik kom voor de finale selectie' had ik gebeld.

'Finale selectie?' keek Roger.me niet begrijpend aan.

'Come on. Je weet toch wel wat een finale selectie is. Dat snapt zelfs een vrouw' reageerde ik en pakte de wagen.

Bij de mannen aangekomen bleken de duiven al in de manden te zitten.

'Zet ze maar terug op het hok' zei ik. 'Ik hoef geen duiven te zien.'

Hier zat logica in want ik had ze al vaak gezegd dat ik niets van duiven ken.

Dus ging een van de broers naar binnen en kwam weer snel terug met een pak papieren.

'Wat zijn dat?' vroeg ik.

'Stamkaarten van die duiven. Die heb je zelf gemaakt.'

'Ja maar die zijn voor sufferds die jongen willen kopen en voor wie papier telt. Ik wil andere papieren zien. Uitslagen.' Reageerde ik.

Die waren per duif netjes bijgehouden en de mannen keken me zo trots aan als een meisje van 13 met haar eerste bh.

'Daar zitten toch wel een 20 goede bij' zei een van de broers weer vol trots.

'20 Goede? Voor andere misschien maar ik zou er slechts een tiental doorhouden.

'En die duiven dan die 10 op 12 vlogen? Zijn dat geen goede?'

'Goede? Prijsvliegers' zei ik, 'zet ze maar in een mand die regelrecht poelier kan'.

 

TIEN STUKS

Ik bestudeerde de uitslagen nog eens en adviseerde er 10 door te houden.

'Slechts tien?' kon ik van hun gezicht lezen.

'Inderdaad' zei ik.

'Maar het zijn toch allemaal jongen van je betere duiven?'

'Klopt' zei ik. 'Als je van 40 jongen er 10 overhoudt die voldoening gaven mag je heel erg tevreden zijn, al komen ze uit supers'.

'Dan moet jij meer slechte kweken dan goede' wierp een van de broers op.

'Oneindig meer slechte' was mijn reactie.

'Moeten al die duiven weg?'probeerde een van de broers nog eens.

'Allemaal' zei ik en ik moet hem toen zo bestraffend aangekeken hebben dat die zijn mond niet meer open deed.

 

GROOT PROBLEEM

'Nu zitten we wel met een probleem' merkte de beste van de melkers, Roger dus, op.

'Hoe, wie, wat probleem? Tien duiven die zo presteerden is toch geen probleem?'

'Ja maar je hebt die duiven niet eens vast gehad. Duiven die jezelf kweekten heb je nog niet eens willen zien.'

'Ik wil ze ook niet zien, ik zag toch de prestaties?'

'Dat bedoelde ik niet en ik heb ook wel gezien dat dat voor jou het enige is dat telt.

Het probleem is dat het allemaal duivinnen zijn.'

'Nou en?' zei ik. 'Dan spelen we in 2007 toch enkel met duivinnen?'

Roger keek me aan alsof hij van de dokter gehoord had dat hij niet lang meer te leven had.

 

WINTER

En toen kwam de winter 2006-2007.

Elke keer als ik bij de mannen kwam vroegen ze me of ik niet bang was op mijn bek te gaan met duiven die als jonge duif weliswaar goed kwamen maar allemaal duivinnen waren.

'Bang?' Bang? Waarom en van wie zou je bang zijn?

Van Saddam? Dat is geen probleem. Opgehangen. Ze keken me vragend aan.

'Ben je in Irak ook al bekend?'

'Hoezo?'

'Dat je met Saddam belt?

'Met Saddam belt? Hoe kom je daar nu bij?'

'Omdat die opgehangen had.'

'Die is opgehangen' zei ik, 'dat is iets anders.

En enkel met duivinnen spelen?

So what?

 

2007

En zo speelde ik in 2006 in Belgie met jonge duiven en in 2007 werden enkel de duivinnen als jaarling gespeeld vanwege geen enkele doffer die de selectie had doorstaan.

Een selectie dus van duiven die ik gekweekt had en die ik na het spenen nooit meer zag en dus niet kende.

Ook de afstamming niet omdat die me weinig interesseerde.

In juni 2007 zat er een reporter van een Belgisch duivenblad.

Hij kwam om iets te schrijven over de enorme prestaties van dat handvol jaarling duivinnen met Hollandse ring.

Hun oren waren rood want ze hadden nog nooit 'iemand van de gazet' in levende lijve gezien.

Ze hadden nog nooit met oude gespeeld en kwam nu in de gazet.

Een van de mannen was een niet-roker maar vroeg nu een sigaret.

'Een kwart eeuw slecht gespeeld en nu in de gazet?'

Hij inhaleerde diep en zijn tenen krolden van het genot van de nicotine.

Wat je moet hebben om het ver te schoppen in deze sport is een heel scherp mes!

Na enkele jaren al zal je goede duiven hebben of geen duiven.