Ga direct naar de inhoud.

De verpakking

Zelden kwam in Nederland iemand heftiger in beeld dan Pim Fortuyn.

Hij was spraakmakend en o zo anders.

Tallozen gingen, als hij, rondlopen met een hoofd als een biljartbal en een  gladgestreken pak.

En sinds Fortuyn zijn intrede deed in de arena van onze samenleving gingen vrouwen mannen met een kletskop sexy vinden.

Voor mijn buurman kwam dat goed uit.

Die stond juist op het punt iets aan het eigen duffe imago te doen maar toen hij

hoorde dat vrouwen op kale mannen vielen oordeelde die meteen ‘die haar er af’.

 

VERKEERDE INSCHATTING

Hij had nog maar een treurig dun grijs uitgebloeid bosje maar ook dat moest er dus af.  En daar stond hij dan; helemaal een andere man die zijn midlifecrisis verborg onder een glimmende schedel in een glanzend pak en klaar voor de vrouwtjes.

Maar er kwam geen blonde seksbom op hem af, wel een opgeschoten allochtoon

die 10 centimeter van hem vandaan halt hield, het tegendeel van de droomprinses die hij in gedachten had en die was duidelijk niet van plan hem innig te kussen.

De buurman leek te veel op Fortuyn vond de jongen en leek te willen zeggen ‘en Fortuyn had je nog wat?”

Om een lang verhaal kort te maken, de man heeft geen vrouwelijk schoon gezien, werd wel uitgescholden en bedreigd en daarmee mocht de Fortuynkloon nog in zijn handen knijpen.

‘We leven in een tijd van beeldvorming’ luidt het. 

De buurman heeft zijn les geleerd maar dat kan niet gezegd worden van veel sportgenoten, zeker buitenlanders niet.

Die zijn echt onverbeterlijk getuige wat ik onlangs weer meemaakte.

 

GEEN INTERESSE

Een Oosterling vroeg om een goede duif.

Ik meende iets goeds voor hem te hebben, een donkergeschelpte duivin die van Creil een 1e prijs gewonnen had tegen 11.810 duiven, en het is bekend, winnaars daar houden Oosterlingen van.

Ook hij was opgetogen en de vraag die volgde was onvermijdelijk.

Of ik ook de afstamming wilde faxen.

En het was hier dat ik een probleem had.

 

ONBEGRIJPELIJK

De betreffende duif was donker geschelpt en hier klopte iets niet.

Als ik jongen ring schrijf ik op de achterkant van de eigendomsbewijzen gewoonlijk de ringen van beide ouders en de ouders van de betreffende duif waren blauw. De moeder weliswaar vuilblauw, dan is volgens de erfelijkheidsleer geen sprake van zuiver, maar een donker geschelpt jong uit dat koppel?

Er moest iets mis gegaan zijn.

Een van de ouders een slippertje gemaakt?

Dat komt meer voor.

Eieren verlegd maar slordig geweest en niet genoteerd?

Ook dat komt voor.

Nooit zal ik het weten.

‘Afstamming onbekend’ liet ik hem weten, er aan toevoegend ‘maar het is een plaatje en betere heb ik niet’.

Hij bedankte beleefd maar verkoos een duif waarvan ik de afstamming wel wist, en… een blauwe.

Want, misschien weet U het niet, de meeste Chinezen willen alleen maar blauwe.

 

VERVOLG

Enfin, ik vroeg mijn vrouw hem een serie stamkaarten te faxen.

Hij had zijn keus snel gemaakt maar… ik kende heel die duif niet waarop hij zijn oog had laten vallen. Dus bekeek ik de stamkaarten nog eens en… schrok.

Ik had haar de verkeerde gegeven. Stamkaarten die ik wilde verscheuren van duiven die ik wilde verwijderen. Vanwege gewogen, te licht bevonden en bijna zeker slechte.

Ik deed de man mijn verhaal en verontschuldigde me voor zo veel onachtzaamheid mijnerzijds.

Zijn reactie was verbijsterend.

Hij wilde de duif die ik wilde opruimen toch want hem was niet ontgaan dat de grootvader nog een kleinzoon was van de ‘Jonge Merckx’ van de Janssens.

Ik smeekte hem de duif niet te nemen, achterachterkleinkinderen van de ‘Jonge Merckx’ zijn er immers duizenden, en deze was bijna zeker een slechte.

Maar hij wilde zijn kat in de zak perse hebben.

Het was een van die momenten waarop ik dacht ‘ik stop met heel de schrijverij want wat voor zin heeft het?’

Je kunt nog zo vaak proberen zand uit de ogen te halen, daar slaag je toch niet in. Dat een indrukwekkende stamkaart nog NIET wil zeggen ‘dus een goede duif’ krijg je mensen amper wijsgemaakt.

 

OPNIEUW FORTUYN

Het voorval deed denken aan mijn buurman en Fortuyn of meer bepaald het belang dat mensen hechten aan de verpakking.

En ik moest denken aan veel Duitsers.

Als je hen op iemands prestaties wijst is het eerste wat ze willen weten ‘Welche Rasse hat der Mann’ (of iets dergelijks want mijn Duits is ook niet meer wat het geweest is).

Mensen moeten me nooit meer vragen om advies betreffende de aanschaf van duiven. Ik zeg dan beleefd dat ze dat zelf maar uit moeten zoeken.

Het lijkt er immers op dat ze geen goede WILLEN, wel ‘paper tigers’.

In het verleden raadde ik wel namen aan maar als dan een bezoek was gebracht aan zo’n kampioen met echt goede duiven kwamen ze ontgoocheld terug.

De man naar wie ik verwezen had had vaak geen ras, geen foto’s van duiven, stamkaarten uitdraaien kon die niet omdat hij geen computer had laat staan een eigen site op internet.

Van zo’n man wilde men natuurlijk geen duiven.

 

CLOWNS

Veel kopers van duiven zijn, zonder dat ze dat zelf weten, clowns in een doldwaas circus waarin aan stamkaarten meer belang gehecht wordt dan aan goede duiven.

Vooral buitenlanders.

Ze hoeven de duif niet te zien, die lijkt niet van belang, wel de stamkaart.

Goed om te weten als U er een bent bij wie de verkoop voorop staat.

Dan moet je het volk geven waar het om vraagt: Desnoods het geluid van holle vaten. Wijs niet op prestaties (zo er die al zijn) maar op het soort dat je onder de pannen hebt, verwijs ze naar je site op internet en duw ze een pak foto’s van duiven in handen. Dat schiet beter op.

Zo heb ik een goed kweek duivinnetje dat ik bekwam van Jansen.

Mensen snakten naar adem toen ze dat hoorden.

Een duivin van Jansen die al goede gegeven had?

Dat was net wat ze wilden.

Toen ik evenwel verduidelijkte dat het om een andere Jansen ging, iemand uit Beerse, verdween de interesse als sneeuw voor de zon.

Nu nazaten van dat duifje het ook elders goed doen willen ze ze wel.

Maar nu is het te laat…