Taiwan een land apart
- Of het waar is dat duivensport in Taiwan en China zo bloeit?
- Of er echt om zo enorm veel geld wordt gespeeld?
- Of die enorme bedragen die Chinezen betalen voor duiven kloppen?
- Wat voor duiven er gewild zijn?
Dat zijn vragen die mensen wel eens stellen.
Vooraf wil ik zeggen dat men Taiwan en China niet over een kam mag scheren.
In China tiert duivensport inderdaad welig, in Taiwan daarentegen gaat die achteruit, zoals bijna overal.
Dat men er om veel geld speelt is een misvatting. Men speelt er om HEEL veel geld.
China blijft vooralsnog achter, daar gaat het om duizenden, in Taiwan om miljoenen. Euro's wel te verstaan.
BINNEN GERAKEN
Chinese kopers die extreem veel geld geven voor duiven zijn er, maar, in tegenstelling tot Taiwan, heel weinig.
Wat voor duiven er vooral gewild zijn?
In China vooral rasduiven, met name Janssens die in Belgi' al zo'n beetje geschiedenis zijn, in Taiwan is men tuk op duiven van liefhebbers die al duiven leverden die daar presteren.
'Ja maar' kan men opwerpen, 'je moet eerst wel binnen geraken om kans te hebben dat je duiven er presteren'.
Klopt.
Hoe je er binnen geraakt?
Het antwoord is simpel:
Door keihard te spelen, je publiciteit goed te verzorgen en ook in Taiwan is het meegenomen als je ras onder de pannen hebt of duiven die afstammen van een duif die DAAR beroemd is.
Natuurlijk is dat 'ras' flauwe kul, ik zeg die mensen ook vaak dat 'ras' veelal niet meer is dan een vlag die de waardeloze lading moet dekken.
Ze zijn het dan met me eens en vervolgens vervallen ze in hun oude gewoonte; rasduiven kopen dus.
Ik heb de hoop al lang opgegeven dat we er die rassenwaan daar en elders ooit nog uitkrijgen. Verder kan je reputatie snel sneuvelen als je die lui troep aansmeert.
Breeding loft of Taiwanese champion Mr Lai
EERDER
Samenvattend enkele kenmerken van duivensport in Taiwan.
- Men speelt er enkel jongen die een ring omkrijgen waarop men tot 1.000 of meer dollar kan zetten. De enorme 'kladden' duiven die je vooral boven de grote steden (!) ziet zijn dus allemaal JONGEN.
- Vluchten afzonderlijk zijn niet van belang, men speelt in reeksen. Elke vlucht is een afvalvlucht voor de volgende te beginnen met de zogenaamde 'qualifiers'.
Duiven die die 'overleven' mogen deelnemen aan een zestal finale vluchten. 'Overleven' wil zeggen een bepaalde snelheid halen. Vroege duiven telt niet, het gaat er om dat duiven NIET TE LAAT zijn. De limiet is 600 of 700 mpm. Duiven die die niet halen zijn verloren, een dure ring om of niet.
- Elke vlucht is het aantal deelnemende duiven minder tot fors minder dan de vorige. Als in de finale vlucht nog pakweg zes duiven de vereiste snelheid halen dan verdelen die de poen.
- Sinds enkele jaren zijn er de 'sea races'. Duiven worden vanaf een boot gelost en moeten na de zee nog hindernissen nemen als bergen en dalen (en die zijn er hoog en diep) en intense hitte. Dat verklaart die lage limieten van 600 of 700 mpm.
- Na bovenstaande begrijpt men dat men dat het duivenbestand van Taiwanezen bestaat uit kwekers en jongen.
DOODSBANG
Voor de 'qualifiers' (oefenwedstrijden) en 'echte' vluchten wordt meestal niet bekend gemaakt hoe laat duiven gelost worden en zelfs niet van welke afstand.
Vreemd genoeg is de angst van velen duiven te verliezen van korte vluchtjes.
Na enkele vluchten van pakweg 300 kilometer (ze vliegen om de andere dag) kan het gebeuren dat de volgende slechts 70 kilometer bedraagt.
En het is op die vluchtjes dat duiven die al enkele keren stampvroeg waren het vaak af laten weten.
Om die verliezen te beperken adviseerde ik op de dag dat men niet vliegt de duiven zelf weg te brengen. Ik voelde echter dat men me niet serieus nam en daar zullen ze wel hun redenen voor hebben. Verder speelt niemand er met gescheiden geslachten, het is al nestspel wat de klok slaat.
HOKKEN EN TRAINEN
Vreemd is dat je er geen tuinhokken ziet, alle hokken staan op hoge gebouwen en nog vreemder is dat de sport er, in tegenstelling tot bij ons, vooral in steden tiert.
Dat je er alleen kerngezonde duiven ziet zal wel met het klimaat te maken hebben.
Dat de hokken er in zo'n warm klimaat erg open zijn is begrijpelijk, maar zelfs dan nog zijn de meeste voorzien van mechanische verluchting.
Kan je nagaan hoe veel belang men hecht aan frisse lucht.
Erg veel werk wordt gemaakt van trainen.
Eens zat ik eind februari in Taipei rond 15.00 uur op een torenhoog gebouw met daarop een duivenhok.
De jongen werden losgelaten en wat ik toen zag ontnam me bijna de adem.
Ze stormden het hok uit en vervolgens gebeurde hetzelfde op talloze andere hokken op omringende gebouwen.
Toen ze na ongeveer een uur terugkwamen werden rode vlaggen voor de dag gehaald waarmee driftig werd gezwaaid en dat deden ook andere liefhebbers.
IMPOSANT
In zo'n wereldstad op hoge gebouwen zo veel mensen zien zwaaien met rode vlaggen om trainende duiven de lucht in te houden is een imposant gezicht.
Mijn verbazing werd nog groter toen ik hoorde dat het duiven betrof die in januari geboren waren.
Stel je voor, duiven van amper zeven weken oud die zo lang en intensief trainen terwijl onze even oude jongen (tenminste die van mij) te lamlendig zijn om op de vleugels te gaan. Die zitten met opgetrokken pluimen te lummelen in of op het hok, te beroerd om zelfs maar aan vliegen te 'denken'.
Maar de grootste verrassing zou nog komen.
IEMAND STUREN?
Tijdens een etentje (niet jaloers zijn, ik krijg dat spul echt niet weg) vroeg ik welke elektronische systemen daar het meest populair waren.
En wat bleek?
In Taipei moest voortaan weer met gummi's worden geklokt.
Mijn mond viel open van verbazing.
'Elektronisch klokken is toch veilig?' wierp ik op.
Zelden heb ik mensen zo in lachen uit zien barsten.
Toen de eerste zijn tranen gedroogd had schaterde hij 'elektronisch klokken veilig? Jullie moeten maar eens vluchten organiseren waarop miljoenen te verdienen zijn. Dan zal ik wel eens iemand sturen.'
Geen enkele expert neemt de moeite zich te verdiepen in het wel of niet kunnen manipuleren van systemen als de inzet een of ander bekertje of enkele honderden euro's is. Duivensport is hier oorlog. Mensen worden schatrijk en mensen verliezen alles wat ze hebben.
Als men in kan breken in zwaar beveiligde computers van het Amerikaanse leger dacht je dan echt dat dat niet zouden kunnen in een onnozel elektronisch constateersysteem voor duiven?'
Weer begonnen ze allemaal onbedaarlijk te lachten.
En ik?
Was sprakeloos zoals bij het daar zo populaire karaoke gedoe.