Ga direct naar de inhoud.

Dames en duiven

In de verdomhoek

 

Ik heb vele zwakheden maar jaloers van aard ben ik niet. Familie, vrienden en buren mogen nog zo ver op vakantie gaan of nog zo'n dure auto kopen, ik vind het best.

Toch is ook mijn incasseringsvermogen beperkt.

Mijn zoon en zijn vrienden en, niet te vergeten kunstenaars, maken me wel eens jaloers.

 

KUNSTENAARS

Want zeg nu zelf, geen beroep dat zo veel uitzinnige mogelijkheden biedt dan dat van de beeldende kunstenaar.

Die lui lijken gefascineerd door mooie vrouwen maar dat zij hen vergeven, die fascineren mij ook.

Het nonchalante gemak waarmee ze de mooiste modellen uit de kleren krijgen steekt wel erg af bij het mateloos geploeter van de niet met een scheppende gave gezegende medemens om hetzelfde te bereiken.

Groot voordeel van de kunstenaar is dat hij er niet uit hoeft te zien, Gewoon een slonzige flaphoed dragen en met een peinzende onaardse blik de wereld in staren dwingt al respect af. Kortom, hoe uitgeteerder hij er uit ziet, des te grotere gaven worden hem toegedicht. Ik heb thuis geen (schilders) ezel, of ik zou het zelf moeten zijn, maar heb dus nog een probleem:

Mijn zoon en zijn vrienden.

Ik ga graag met ze om en dat heeft me al menigmaal op pijnlijke wijze oog in oog met de werkelijkheid gebracht.

 

FRUSTRATIE

Het begon enkele jaren terug. Hij was 24 en ik voelde me (soms!) niet veel ouder. Samen deden we een terrasje toen een welgeschapen blondine voorbij huppelde. Ze zwaaide uitbundig en ik zwaaide terug, glunderend van oor tot oor.

'Doe niet zo dom, dat is een vriendin van me' knalde hij.

Toen wist ik het zeker. Ik had de ultieme oversteek gemaakt en een weg terug is er niet.

Nadien werd het een komen en gaan van jonge dames en dat leidde soms tot pijnlijke incidenten. Zo noemde ik er een Petra, maar die was verleden tijd. 'O ja, Tanja' zei ik maar ook die was allang ingeruild.

En allemaal vroegen ze wat de hobby van vader was.

Hij durfde nog amper antwoorden want stuk voor stuk hadden ze hun neus opgehaald toen ze hoorden dat die duiven had.

Vooral de voorlaatste was een probleemgeval, lees kakmadam.

Haar ouders speelden golf, haar zus was feministe (hobby creatief bezig zijn) haar broer had een race fiets van 3.000 euro.

 

EVEN

Even kwam het bij me op dat je als duivenliefhebber beter niet de arena van de menselijke samenleving binnentreedt zonder deugdelijke vermomming.

Even dacht ik er aan een snor op te plakken, een pruik op te zetten, anders te gaan lopen of me uitgeven voor bordeelhouder, in ieder geval te voorkomen dat me de schande van een herkenning als duivenliefhebber bespaard zou blijven.

Maar ik raakte uit mijn depressie en liet met mijn hobby niet meer spotten.

Want wat stelden de hobby's van de vrienden en vriendinnen van mijn zoon voor?

 

NIET BETER

Neem nu golf.

Ik ken geen enkele hobby die zo in staat is een aanvankelijk normaal mens te doen veranderen in een kakkerig wezen.

De magie van golf is even verbazingwekkend als uniek.

Ergens diep in de polder legt iemand een golfbaan aan en meteen komt het ijdele volk in draf aangehold.

Was ooit tennis DE vrije tijdsbesteding om de illusie overeind te houden dat je je onderscheidde van het gewone voetvolk, sinds ook de eenvoudige plattelander een balletje kan slaan heeft tennis veel van haar glans verloren.

Tegenwoordig is het de geruite broek op de golfbaan die iemand het aureool moet geven van meer kredietwaardig dan de gewone man.

En dan te weten dat golf, zo las ik ooit, is uitgevonden door een schaapsherder die uit verveling probeerde met zijn staf kiezelsteentjes in konijnenholen te mikken.

 

GEKTE

Neem ook die fietsers.

Fietsen lijkt me een nationale gekte aan het worden.

Normaal zie je niets bijzonders aan de meeste maar amper hebben ze zich zo'n wonderbaarlijk pak aangemeten of alle redelijkheid schijnt verdwenen.

Ze zetten zich op het zadel, krommen de rug en oef, je ziet ze niet meer.

Het verstand op nul en de blik op oneindig razen ze voort.

Eens, toen ik met mijn mandje duiven ontspannen langs de weg zat, bezorgde zo'n sliert verslaafden me bijna een hartstilstand.

Het voornaamste dat die maniakken te weeg brengen is ouden van dagen en kinderen de stuipen op het lijf jagen.

Die demonen op een fiets, velen al kalend, grijs en met buik die als een wervelwind aan je voorbij stuiven zijn voor mij de clowns van deze nieuwe eeuw.

Merkwaardig is ook dat je zo'n exemplaar medemens zelden alleen ziet.

Het lijkt wel of ze de eenzaamheid schuwen, je ziet ze bijna steeds in zwermen achtervolgd door een bezemwagen.

 

FEMINISTE

Een van die jonge dames die hier over de vloer kwamen had als hobby 'creatief bezig zijn'.

Maar' als 'duivenliefhebber' een woord is dat zij in haar meiden en praatgroep slechts met minachting uit kunnen spreken sla ik voortaan terug.

'Creatief bezig zijn?'

Laat me niet lachen.

Die tantes werken met klei, snijden kurken en doen andere dingen die vroeger alle meisjes deden.

Alleen heet het nu 'creatief bezig zijn' en ze krijgen er nog subsidie voor ook.

Ik zou zeggen 'pak ze hun subsidie af en ze worden pas echt creatief'.

Wij duivensporters houden ons toch ook staande zonder subsidie? Erger nog, wij schenken en vliegen voor liefdadige doelen.

Een keer heb ik zo'n meidengroep bezig gehoord. Ze hadden het over mannen.

Twee ervan gaven toe nog nooit seksistisch te zijn benaderd en ik kreeg de indruk dat ze dat in hoe mate betreurden.

Het waren toevallig de voorzitter en de secretaresse maar dat bewijst natuurlijk niets.

 

NATUURLIJK

Natuurlijk weet ik ook wel dat niet alle fietsers, golfers of feministen van de pot gerukte wereldvreemde halve garens zijn.

Maar wij duivenliefhebbers zijn geen dierenbeulen, strontkrabbers, gokkers, zuiplappen, dopinggebruikers en wij hebben geen dakschijters.

- Noem nog eens een hobby die zich leent voor jong en oud, lelijk en knap, man of vrouw, hetero of homo, intelligent of niet, atletisch of zo stijf als een hout?

- Noem nog eens een hobby die een vol jaar zo veel te bieden heeft.

- Noem nog eens dieren die zo snel en feilloos de weg naar huis vinden?

Ik schaam me dus niet meer duivenliefhebber te zijn en wie eenmaal de smaak te pakken heeft kan nog moeilijk zonder.

Toen de buurman zei dat hij nabij Orleans op vakantie was geweest zei ik 'mijn duiven kwamen daar zaterdag vandaan'.

Hij was sprakeloos.

'Vinden die van zo ver de weg terug?' vroeg hij.

Van nog veel verder reageerde ik.

'Wat krijg ik respect voor duiven' zei die.

'En nu nog voor de sport' dacht ik.