Beschaamd en beschamend
Soms gebeurt het een mens dat er dingen in zijn leven gebeuren waardoor hij getroffen wordt door een acute aanval van onmetelijke schaamte.
Zo kon ik ooit door de grond zakken nadat iemand ooit enkele jongen van me had gekocht want wat dacht je?
Enkele dagen nadien belde hij, enkele jongen waren ziek geworden, andere gestorven terwijl zijn duiven kerngezond waren.
Als hij die duiven gekregen had zou dat al vervelend zijn geweest maar het beroerde was dat hij die gekocht had en het er van mijn beste waren waarop hij lang had moeten wachten. Ik had één geluk. De koper was een beschaafde intelligente vent.
DE DOKTER
Omdat hij niet iemand is die dingen aan het toeval overlaat was hij met die duiven naar een dierenarts geweest.
Die had hem gezegd dat er enorm veel paramyxo was vooral onder late jongen.
En hij had de man op het hart gedrukt dat hij er niets aan kon doen en 'de leverancier' evenmin.
De paramyxo 'van nu' zou ook veel ernstiger zijn dan enkele jaren terug en vooral toeslaan als duiven uit verschillende milieus met elkaar in contact komen.
Ik denk dat hij de spijker op de kop sloeg.
Het deed denken aan wat ikzelf ooit meemaakte.
Met een goed liefhebber had ik wat zomerjongen geruild.
Hij van mijn beste en ik van zijn beste.
Binnen twee weken waren zijn duiven allemaal morsdood, die van mij, even oud en daar zaten die van hem tussen, blonken als de spreekwoordelijke plaatjes.
Ik heb hem nooit verteld wat met zijn duiven was gebeurd. Hij had me goed behandeld want ik zie best of een duif ziek is en dat waren ze absoluut niet toen ze van zijn hok kwamen.
Het moge raar klinken maar door het contact met mijn duiven die adembenemend gezond leken waren die van hem ziek geworden.
Dat is wat de dierenarts bedoelde met het gevaar van duiven samenbrengen uit verschillende milieus.
Later hoorde ik van de dierenartsen Rudi Hendriks (België) dat ook zij herhaaldelijk hadden meegemaakt dat gezonde duiven van verschillende hokken ziek waren geworden nadat die waren samen gebracht.
VERWOESTEND
Paramyxo had dat najaar inderdaad verwoestend huisgehouden.
Bij Nederlandse liefhebbers betrof het voornamelijk late jongen die niet geënt waren uit nalatigheid of het idee dat het geen probleem meer was.
Bij veel Belgische sportgenoten, die nog geen entverplichting kenden, was sprake van weinig minder dan een ramp.
Eén geval heb ik van nabij meegemaakt en ik ga daar over vertellen.
Want ik vrees dat we onze mening over paramyxo moeten herzien.
Na de eerste uitbraken meenden ook deskundigen dat bij een infectie slechts een deel van de duiven werd aangetast en dat de meeste daarvan zouden genezen na een zestal weken.
Bij slechts tien procent zou sprake zijn van blijvend letsel.
Maar ik vrees dus dat de paramyxo van vroeger een ander verhaal is dan nu. Of het virus 'sterker' is geworden of de duiven 'zwakker' weet ik niet.
TWIJFELS
Zoals vermeld heb ik dus een geval van nabij meegemaakt.
Een kennis belde of ik eens wilde komen.
Hij had twee verschillende rondes 'laten' op twee hokjes.
Van de jongste begonnen er twee slechte mest te maken. Verontrustend was dat niet tot het er meer werden en hij dus naar de telefoon greep.
Waarom hij mij belde en niet een dierenarts?
Kwestie van (misplaatste) drempelvrees.
Enfin, ik met een hoofd vol coli-gedachten naar de man maar toen ik de duiven zag had ik meteen mijn twijfels: Dit was niet die typerende 'coli-mest', veel te waterig.
De duiven zaten strak en dat duidt evenmin op coli. Duiven met coli zitten 'dik' en voelen slap aan. Ik nam er een in handen en daar was niets mis mee.
Omdat ik een vermoeden kreeg bestudeerde ik zorgvuldig het kopje en mijn vermoeden bleek juist: Heel lichtjes, amper waarneembaar, trilde het.
'Je duiven hebben paramyxo' zei ik.
PLANK MIS
En ik begon uit te leggen.
'Het probleem zal wel groter worden maar er zullen er weinig doodgaan en over enkele maanden ben je er van af.'
Enkele dagen nadien belde hij weer: Drie duiven met draainekken. Ze konden niet eens pikken. 'Daar zal het wel bij blijven' stelde ik hem gerust, 'en als je ze voer op steekt heb je zelfs kans dat ze genezen'. Opgelucht legde hij de hoorn neer.
Maar helaas voor de man.
Ik had gelijk dat het paramyxo betrof maar verder was ik te optimistisch geweest.
Enkele dagen later hadden ze allemààl draainekken en was er bijna niet één in staat te eten. De man had een probleem, dat was duidelijk. Ik vroeg of de oude duiven en vroege jongen geënt waren.
Dat had hij gedaan.
Onmiddellijk druppelen adviseerde ik en nadien spuiten.
Ondanks mijn eerste verkeerde inschatting had ik kennelijk nog zijn vertrouwen en hij volgde mijn raad op. Alle duiven werden gedruppeld (La Sota) en nadien gespoten. Die met draaihalzen werd twee keer per dag voer opgestoken. Dat hield hij veertien dagen vol, maar hij heeft geen duif kunnen redden. Er stierven er geen uit zichzelf, hij heeft ze zelf moeten verwijderen.
Wat de man overkwam was geen pretje maar ik denk dat hij al bij al nog veel geluk had dat zijn eerste ronde was geënt.
Van La Sota is bekend dat het snel (enige) weerstand biedt, bij een inspuiting met een 'dood' vaccin gebeurt dat (veel) later. Dan kun je pas na een week of nog langer gerust zijn. Verder is La Sota natuurlijk maar een lapmiddel al werd daar aanvankelijk anders over gedacht.
Wat ik met bovenstaande vooral wil zeggen is dit:
Als je paramyxo op de hokken krijgt omdat je niet entte ga er maar gerust van uit dat je veel duiven als verloren kunt beschouwen en dat de cijfers die je vroeger kon lezen achterhaald zijn door de werkelijkheid van nu.
Die enkeling die er ongeschonden door heen komt is een uitzondering.
BESCHAMEND
Nu iets totaal anders maar het past wel een beetje onder de titel van dit artikel.
Men heeft ons vroeger voorgehouden dat vijf gulden (toen) de absolute bodemprijs was voor een chipring.
We moesten er maar van uitgaan dat van die prijs nooit iets af zou gaan. Maar nu blijken de mensen die in de elektronica 'zitten' en me herhaaldelijk verzekerden dat dat een volstrekt belachelijke prijs is voor zo'n ding gelijk te hebben.
In Duitsland is de prijs voor een chipring inmiddels gedaald met meer dan de helft en volgens Taiwanezen is die nog veel te duur.
Naar verluidt zouden in Nederland het eerste jaar 450.000 chipringen zijn verkocht aan toen dus vijf gulden. Het sommetje kun je verder uitrekenen.
Ik ontkom niet aan de indruk dat bepaalde lieden op schaamteloze wijze hun zakken hebben gevuld over de ruggen van de liefhebbers die voor miljoenen getild zijn!
Elektronisch klokken?
Nooit nog zou ik zonder kunnen, ik moet niet terugdenken aan de tijd dat handmatig werd geklokt maar het is voor sommige wel big business geweest.
Handenvol geld is er verdiend aan systemen, antennes en chipringen.
En volgens mensen die terzake meer deskundig zijn dan ik zijn al die dingen nog veel en veel te duur.