Verdraagzaamheid
Dit wordt artikel zoveel. Niet van het strafrecht maar van mij.
Soms vraag ik me af waarom ik zo nodig artikeltjes moet schrijven.
Waarom ik bijvoorbeeld niet voor kunstenaar gekozen heb.
Het kunstenaarsvak heeft veel meer te bieden.
Je hoeft er niet uit te zien. Gewoon een flaphoed dragen, met een peinzende onaardse blik de wereld in kijken en je dwingt al respect af.
Sterker nog, hoe uitgemergelder je er uit ziet, hoe grotere artistieke kwaliteiten je worden toegedicht.
Die lui, schilders en beeldhouwers met name, worden blijkens hun werk vooral gefascineerd door mooie vrouwen, maar dat zij hun vergeven. Die fascineren mij ook.
Maar het nonchalante gemak waarmee zij de fraaiste modellen uit de kleren krijgen steekt schril af bij het mateloos zwoegen van de niet-kunstenaar om hetzelfde te bereiken. Stukjes schrijven is soms ook zwoegen. Geloof me.
MOEILIJK
Wie zich in de huidige samenleving enigszins staande wil houden dient zich te hoeden voor een heldere meningsuiting.
Vraag aan de medemens 'hoe gaat het?' en hij zal antwoorden, 'goed,' ook al wordt hij door rampspoed achtervolgd.
Gelukkig beschikken velen over een elastische geest en groot aanpassingsvermogen. Die voelen wanneer je liegt en wanneer niet.
Van liegen houd ik niet maar ik vertel ook niet altijd de waarheid, soms houd ik dingen voor me. Kwestie van lijfsbehoud en in duivensport geloven velen je toch niet als je zegt dat de goede duif centraal staat.
Ik wilde altijd stukjes schrijven die een 'verademing' zijn. Zand uit de ogen halen, heilige huisjes omver kegelen, leesbaar, leerzaam, boeiend, krachtig, verzorgd en relativerend zijn. En een slot bedenken dat de lezer aan het denken zet.
Maar wat een opgave is dat.
Sommige stukjes die ik eerder schreef durf ik nauwelijks nog lezen.
COMPUTER.
Tegenwoordig werk ik op de computer. Ik schrijf een stuk, lees het over en begin te corrigeren. Ik lees het nog eens, corrigeer opnieuw en maak een print.
Dan lees ik de print, begin weer te corrigeren en aan te vullen, ik tik weer in en maak een nieuwe uitprint. Aldus probeer ik een onbevangen lezer te zijn van de eigen artikelen. Het gaat om die slordigheden, die herhalingen, die te lange zinnen en geleerde woorden. Die moeten er uit.
Het gaat om die handicap van me, de gedachte dat wanneer ik niet genoeg mijn best doe ik een ongelukkig kind baar.
Ik wil dat het loopt als een trein en de computer moet me daarbij helpen.
Die werkt als een mitrailleur, vurend uit vele monden. Aantekeningen, citaten en ideeën vliegen van het ene bestand naar het andere.
Ik kan een onwaarschijnlijk aantal trucjes uitvoeren waarbij de harde schijf knettert, de processors zwoegen en het scherm mijn handelingen nauwelijks kan volgen.
Dat is geen typen meer, maar supersteno maar toch kost het allemaal nog veel tijd.
En negentig procent daarvan wordt besteed om de laatste tien procent aan kwaliteit toe te voegen. Ik heb veel stukjes geschreven waarvan ik eerst dacht 'dat is het' maar later 'of misschien toch niet'.
Elkeen heeft nu eenmaal zijn beperkingen. Belangrijk is die van elkaar te accepteren.
KAARTEN
Als ik dit schrijf is het hartje winter, we hebben goede voornemens en we sturen kaarten. Mijn eerste kaart zal ik nooit meer vergeten.
Ik was jong en dat was ook het meisje dat zwanger was, niet getrouwd en heel het dorp op stelten natuurlijk.
'Van alle leuke dingen in dit leven wordt je dik' feliciteerde ik haar.
Maar wat een ellende. Haar ouders des duivels, die van mij gaven me drie weken huisarrest. Ik wil maar zeggen.
Ook vroeger was er een jeugd van tegenwoordig en verdraagzaamheid ? Ach, die is er na al die jaren niet beter op geworden.
Als de niet presterende liefhebber de vedette na een mindere vlucht weglacht, uitsliept, vertrappelt of anderszins uit zijn lijden verlost is dat misschien wel normaal of zelfs een teken van gezondheid. Toen ik pas melker was hoopte ik ook heimelijk dat de kampioen van toen eens goed op de bek zou gaan.
Zoals velen nu hopen dat mij hetzelfde gebeurt.
Ik kan daar mee leven maar het is even normaal als de kampioen iets terug doet. Zich revancheert.
De vedette en de krabber zijn in onze sport nu eenmaal tot elkaar veroordeeld.
Waar het om gaat is dat beiden lol hebben.
Sommigen vinden het best als ze een beetje mee kunnen, ik houd van een goede duif. Het is iets in me dat sterker is dan mezelf.
Ik hoef er maar een in handen te hebben of er trekt een zindering door mijn botten, een golf van opwinding die zich niet in woorden laat beschrijven.
Dat ik die sensatie voel pleit overigens voor de kwaliteit van die botten.
STEEDS BETER
Nadat ik eens de vijf eerste prijzen had gewonnen kwam een clubgenoot op bezoek. Zelf was hij weer maar eens buiten de prijzen gevallen en dat was hem aan te zien.
Hij zag er ontredderd uit en vatte al het verdriet van de wereld samen in de blik waarmee hij mijn vrouw aan keek.
Ik was niet thuis. Ergens duiven kopen.
'Wàààt' kreunde hij. 'Duiven kopen?'
Toch wist mijn vrouw met stelligheid dat ik niet gek ben maar of zij in deze een betrouwbare bron is mag u betwijfelen.
Wat ik weer wil zeggen is dit:
Ieder heeft zijn manier van duiven houden en dat iemand anders is dan jij hoeft geen gebrek van de ander te zijn. Liefhebbers discussiëren. Over de vrachtprijs, te veel vluchten enzovoorts. Verdrietig hoe sommigen daarmee omgaan. Zoals die beller.
Hij had 80 weduwnaars en wil vliegen. Liefst elke dag.
'Als er recht is op niet spelen, is er ook recht op wel spelen' jammerde hij.
Het citatenboek zal hij met die uitspraak nooit halen, de dokter wel als hij niet uitkijkt.
OLYMPIADE
Ooit al eens een buitenlands liefhebber van dichtbij gezien of misschien wel besnuffeld of betast? Zo'n Japanner, iemand uit Taiwan of een Amerikaan ?
Nee? Grijp uw kans als er Olympiades zijn.
Wie dacht dat de vorige niet overtroffen kunnen worden hoeft maar terug te kijken hoe de Hollanders dat in Utrecht deden en hij zal boetvaardig, misschien wel talloze zweepslagen in ontvangst nemend, zijn ongelijk erkennen.
Drank en voedsel zijn aan democratische prijzen verkrijgbaar en wat democratie nog voorstelt ontdekt U ter plekke wel.
Twee keer heb ik een uitnodiging ontvangen voor een Olympiade.
Voor de 'genodigdenklasse'. Wat was ik trots.
In alle hoeken van de kamer en in alle mogelijke standen heb ik die uitnodiging bestudeerd. Diep bewogen liet ik die aan familie en buren zien.
Ik meende die te danken te hebben aan mijn spel maar wie schetst mijn verbazing toen de geruchten waar bleken dat mensen die het presteren zich in hun club niet eens te onderscheiden dezelfde uitnodiging hadden gekregen.
Ik heb niets tegen die mensen, maar...
Wat baat het te trachten zand uit de ogen te halen, mensen voor te houden dat 'naam' nog niet wil zeggen goede duiven, dat ras iets anders is dan kwaliteit, als lui die vooral duiven houden om te verkopen worden gesponsord?
Ik deed niet mee. Zette geen duiven in, wens geen artiest te zijn in zo'n circus.
Hou me ten goede. Voor mij mag de grootste nul op kampioendagen en shows zijn stamboomduiven etaleren en trachten aan de man te brengen.
Maar hun plaats is niet bij de kampioenen maar bij de standhouders of misschien dat nog niet eens. Van standhouders mag je veronderstellen dat ze geen luchtkastelen presenteren. Toch zijn Olympiades een aanrader.
Daar kan rustig (nou ja hopelijk niet natuurlijk) gegeten, gedronken, gemolken ja zelfs naar duiven gekeken worden.
En aan de mensen die het niet met me eens zijn, no hard feelings.
VERDRAAGZAAMHEID
Verschillend denken mag geen reden zijn elkaar in de haren te vliegen.
Daarvoor hebben we elkaar te hard nodig.
Misschien bent U in sommige dingen beter dan anderen maar besef dat anderen een heleboel dingen weer beter kunnen dan U.
Iedereen heeft zijn eigen talenten hoewel er mogelijk ook mensen zijn die helemaal niets kunnen. Zo is een collega liefhebber ongelooflijk lui.
Maar is dat erg? Ik betwijfel dat.
Het zou erg zijn als hij daar onder leed.
Als niets doen zo'n man gelukkig maakt wie zijn wij om te beweren dat hij zijn leven moet veranderen ?
In duivensport houden we te weinig rekening met elkaar.
Vitessespelers beslissen over halve fond, fond en omgekeerd.
Mensen die zelf notoire druppelaars waren tieren nu dat anderen moeten hangen.
Het kan ook zo:
'Ik denk dit en jij denkt anders? Dan gaan we eens aan tafel zitten en kijken of we daar samen uit kunnen komen.'
Je moet het niet bij kaartent sturen met nieuwjaar laten. Trouwens, ik ben die ene nog niet vergeten. Aan dat zwangere meisje weet je wel.