Momenten
Er zijn zo van die momenten in het bestaan van een duivenliefhebber die in lengten van dagen tot in de diepste spelonken van zijn geheugen gegrift blijven.
Momenten van grote teleurstellingen, intense vreugde, verdriet en diepe ontgoocheling.
Nu horen teleurstellingen bij het leven en bij de sport.
Teleurstellingen in de sport doen me minder dan vroeger en dat geldt ook voor sportgenoten die je teleurstellen.
NEGATIEF
Als je goed speelt praat men.
En als mensen over mensen praten is dat veelal negatief.
Ik houd niet van roddelaars en mensen die afgeven op anderen.
Liever hoor ik ze nog over zichzelf praten, dan hoor je tenminste niets dan goeds.
Het is verbazingwekkend hoe de fantasie van sommigen op hol slaat als de presterende sportgenoot onderwerp van gesprek is en de grofste leugens een eigen leven gaan leiden.
Maar zoals gezegd je wordt harder in die dingen.
Wat wel pijn doet is wanneer mensen voor wie je veel deed omdat je dacht dat het vrienden waren, mensen die veel aan je te danken hebben je met een mes in de rug steken als ze je niet meer menen nodig te hebben.
Met zulke mensen ga ik niet in discussie, ik maak er zeker geen ruzie mee maar voor mij bestaan die niet meer.
Als ze gelukkig zijn met anderen omlaag te halen moeten ze dat doen denk ik nu.
VRIENDEN?
Met mensen die zeggen dat ze niets dan vrienden hebben moet ik lachen.
Of het zijn onnozelaars, blaaskaken of ze hebben niets te betekenen. Meestal het laatste.
Maar die kunnen niet gelukkig zijn in hun drang naar beschadiging.
Zo zijn er die buren/duivenliefhebbers die elkaar in geen jaren gesproken hebben.
Op straat maken ze een ommetje om elkaar niet tegen te komen.
Het kan toch niet anders of ze moeten daar beiden onder lijden?
Gelukkig zien we het soms ook anders, zoals blijkt uit een brief van K.
De buurman van K begint meestal te klokken als hij is uitgeklokt 'en...', schrijft hij, 'ik kreeg van hem mijn beste duiven’.
En de buurman is trots als K goed speelt. Jaarlijks ruilen ze duiven, de buurman heeft nog nooit iets met duiven van de veel beter spelende K kunnen doen maar de vriendschap blijft. Zo moet het fijn zijn duiven te hebben.
'GELUKKIG'
Helaas zijn dergelijke vriendschappen eerder uitzondering.
Geloof je dat ik ooit in de tuin gestaan heb met de stiekeme hoop dat het resultaat nu eens wat minder zou zijn.
Want dat je van goed spelen soms meer chagrijn hebt dan plezier is iets dat velen aan den lijve ondervonden hebben.
Weet U wat me in deze sport wel enorm veel vreugde verschaft?
Als na maanden afwezigheid die bewezen goede duif die verloren ging plots terug op het hok zit.
Zo'n duif terug in handen te mogen nemen geeft me een gevoel dat moeilijk in woorden te beschrijven is.
GENEREERD
Zo zal ik V niet licht meer vergeten. Die kwam lang geleden met een vier weken oud doffertje aandraven en zei:
'Voor jou. Daar moet je eens uit kweken' zei V.
Ik wist me niet direct een houding te geven.
In die duif had ik weinig zin want ik meende zelf betere te hebben maar omdat V een aardige vent was loog ik maar dat ik er blij mee was.
Maar daarmee was aan mijn lijden nog geen einde gekomen.
Ik wilde die duif een kans geven, er mee spelen maar mijn vrouw begon zich ermee te bemoeien.
'Als V zegt dat je er uit moet kweken moet je dat doen' zei ze.
Ik weet nog niet waarom maar haar raad werd opgevolgd en… wat een klasbak werd het. Een veel betere dan duiven van beroemde liefhebbers waarvoor ik vaak diep in de beurs moest.
NOG EEN
Een van de beste liefhebbers die ik ooit van nabij gekend heb is de veel te vroeg gestorven Frans de Hoogh uit Rijen.
Bravere mensen als Frans waren er weinig.
Een hardwerkend huisvader, als liefhebber heel bescheiden maar wat had die goede duiven en wat kon die er mee omgaan.
Heel lang geleden had die een goed kweekkoppel.
'Hèt kweekkoppel' noemde hij dat want termen als 'Superkoppel' of 'Gouden Koppel' waren aan hem niet besteed.
Ik vroeg om jongen uit dat koppel te kunnen kopen.
Dat kon. Ik legde vijftig gulden op tafel, Frans vond dat voldoende en ging de piepers halen. 'Staan ze je aan?' vroeg hij.
'Geweldig' zei ik en meende het.
'Je krijgt er nog een’' zei Frans toen en U hebt al geraden waar ik heen wil.
De duif die ik gratis kreeg ontpopte zich als een voortreffelijke kweekduivin.
ALLE PRIJSKLASSEN
Het bezoek dat ik aan die Vlaming bracht zal ik ook niet licht meer vergeten.
Het was in de tijd dat ik nog onder de indruk geraakte van namen, dus lang geleden.
'Hoe duur hij met zijn duiven was' wilde ik weten.
'Hangt er van af wat ge wilt hebben' zei onze Vlaming.
'Kom maar ne keer mee zien' zei die en wij naar diens immense volières.
Ik kon kiezen want ik zou er de beste wel uit halen probeerde hij me te paaien.
Nou ken ik van duiven absoluut niets dus wilde het aan hem over laten en vroeg weer wat die duiven moesten kosten.
Hij: 'Ik heb er van 2.000 frank, van 5.000, van 10.000 en van 25.000.'
Maar voor 25.000 frank hebt ge natuurlijk wel het allerbeste wat er is' vervolgde hij.
Toen ik:
'Die duiven van 10.000 frank zijn ook goed maar iets minder en die van 5.000 francs zijn ‘gewone goede’ zeker?'
Zo zat dat ongeveer ja.
En geloof het of niet, na zulke taal springt bij mij thuis de kurk automatisch van de wijnfles. Dan wandelt de garnalensla spontaan uit de de koelkast.
Want zo gauw er ergens te lachen valt krijg ik zin om wat te bikken.
Het deed denken aan dat bezoek van die Duitsers ook weer lang geleden.
TE GOEDKOOP
Of ze jongen konden kopen en wat die kostten was hun vraag.
Heel toevallig had ik jongen en zette die in de mand.
Ze werden gekeurd, een aantal goed bevonden en toen kwam natuurlijk de hamvraag, wat ze moesten kosten.
Ik noemde een prijs, ze keken elkaar even aan en begonnen over voetbal te praten.
Enkele jaren nadien zag ik een van de mannen terug.
‘De duiven stonden U niet aan zeker?’ vroeg ik.
Ze bleken hen wel te bevallen maar ze zochten goede, het beste van het beste zeg maar, en duiven die zo goedkoop waren konden geen goede zijn.
‘Ik begrijp het’ zei ik, en dacht aan die goede duiven die ik gratis en voor niets gekregen had en een de slechte waarvoor ik flink betaald had.